La senco de musa vivo (2023) 
Aleksandra Watanuki
"La senco de musa vivo estas belege ilustrita libreto, kiu taŭgas por ĉiuj aĝoj, agrable legebla en baza Esperanto. Malgraŭ sia lingva simpleco kaj multaj ilustraĵoj kun musoj, ĝi ne temas pri tipa infan-libro ankaŭ taŭga por junuloj kaj plenkreskuloj, sed inverse pri libro por plenkreskuloj ankaŭ legebla por junuloj kaj infanoj. Fakte temas pri ege serioza ekologia temo: ĝi asertas ke nia mondo estas multe pli ampleksa kaj detala ol ni povas imagi, do la rakonto proponas profundigi nian imag-eblecon! Planeda ekologio interkonektas ĉiujn estaĵojn, sed verŝajne relative malmultaj homoj pripensas rilaton inter homoj kaj musoj, kaj pri tio temas la kortuŝa novelo. Aleksandra Watanuki prenas nin en fantazian mondon, ne por fantazii pri musoj, sed por konscii pri ekologio. La novelo al mi havas tiun efekton, pro konscii pri la naturo kaj ekologio de nia komuna mondo." (Roberto Poort)
Vikipedio: https://eo.wikipedia.org/wiki/Aleksandra_Watanuki
YouTube-video pri La senco de musa vivo: https://www.youtube.com/watch?v=OcM8ZY5Cyw0
Mendebla per: https://tinyurl.com/2ew28f9j
----------
Recenzo de Esu Peranto pri la libro "La Senco de Musa Vivo" de Aleksandra Watanuki:
"Foje sufiĉas nur kelkaj paĝoj por ke io rompiĝu en ni — io malmola, malvarma, indiferenta. Tiel efikis al mi tiu ĉi eta libreto, verkita en Esperanto: La Senco de Musa Vivo. Aŭ eble pli amplekse: La profunda senco de la ekzisto de estaĵoj, kiujn ni ofte ignoras. La libro rakontas la historion de juna knabo, Alberto, kiu — kiel multaj el ni — kredis ke la mondo turniĝas nur ĉirkaŭ la homo. Malgrandaj, timemaj aŭ ŝajne sensignifaj estaĵoj? Ili simple ne gravas. Musoj? Ĝenaj. Kato? Tute rajtas ĉasi. Sed por lia eta fratino Minjo, la mondo aspektas tute aliel. Por ŝi, ĉiu viva estaĵo meritas respekton kaj zorgon. Dank’ al ŝi — aŭ eble dank’ al mistera forto, kiu aŭskultas la purajn dezirojn de infana koro — Alberto ricevas unikan ŝancon: sperti la mondon en la haŭto de muso. Ne desegnita, fabela muso, sed vera — kun ĝiaj timoj, sentoj kaj sopiro je vivo. Tiam, anstataŭ malŝato, venas kompreno. Kaj io pli profunda: kompato. Eble eĉ amo al la mondo, kiun li antaŭe apenaŭ rimarkis. La aŭtorino, Aleksandra Watanuki, gvidas nin tra tiu transformo kun granda sentemo. Ŝi ne moralpredikas, nek kriegas. Ŝi simple montras — per la okuloj de knabo, kiu antaŭe estis blinda, kaj nun ekvidas. Ni vidas musojn, kiuj konsolas siajn idojn antaŭ la morto, katon, kiu estas samtempe viktimo kaj ĉasanto, kaj Minjon — infanon, kiu komprenas pli ol multaj plenkreskuloj, kion signifas vere esti bona. La fino profunde emociis min. Alberto fariĝas homo kun nova perspektivo. Li nun scias, ke se li iam konstruos domojn, ili estos por ĉiuj: por homoj, por bestoj, por plantoj, por tiuj, kiujn ni kutime neglektas. Por la vivo mem. Tiu ĉi libro ne estas nur por infanoj, kvankam infanoj certe ĝuos ĝin. Ĝi estas rakonto por ĉiu, kiu iam pripensis, kion vere signifas vivi en harmonio kun la tuta mondo. Mi rekomendas tiun ĉi libron el la tuta koro — ne nur pro ĝia bela skribmaniero, sed ĉar ĝi restas kun ni longe post la lasta frazo, kvazaŭ la milda rigardo de eta muso." (Esu Peranto)
----------
YouTube-video pri La senco de musa vivo: https://www.youtube.com/watch?v=OcM8ZY5Cyw0
Mendebla per: https://tinyurl.com/2ew28f9j
----------
Recenzo de Esu Peranto pri la libro "La Senco de Musa Vivo" de Aleksandra Watanuki:
"Foje sufiĉas nur kelkaj paĝoj por ke io rompiĝu en ni — io malmola, malvarma, indiferenta. Tiel efikis al mi tiu ĉi eta libreto, verkita en Esperanto: La Senco de Musa Vivo. Aŭ eble pli amplekse: La profunda senco de la ekzisto de estaĵoj, kiujn ni ofte ignoras. La libro rakontas la historion de juna knabo, Alberto, kiu — kiel multaj el ni — kredis ke la mondo turniĝas nur ĉirkaŭ la homo. Malgrandaj, timemaj aŭ ŝajne sensignifaj estaĵoj? Ili simple ne gravas. Musoj? Ĝenaj. Kato? Tute rajtas ĉasi. Sed por lia eta fratino Minjo, la mondo aspektas tute aliel. Por ŝi, ĉiu viva estaĵo meritas respekton kaj zorgon. Dank’ al ŝi — aŭ eble dank’ al mistera forto, kiu aŭskultas la purajn dezirojn de infana koro — Alberto ricevas unikan ŝancon: sperti la mondon en la haŭto de muso. Ne desegnita, fabela muso, sed vera — kun ĝiaj timoj, sentoj kaj sopiro je vivo. Tiam, anstataŭ malŝato, venas kompreno. Kaj io pli profunda: kompato. Eble eĉ amo al la mondo, kiun li antaŭe apenaŭ rimarkis. La aŭtorino, Aleksandra Watanuki, gvidas nin tra tiu transformo kun granda sentemo. Ŝi ne moralpredikas, nek kriegas. Ŝi simple montras — per la okuloj de knabo, kiu antaŭe estis blinda, kaj nun ekvidas. Ni vidas musojn, kiuj konsolas siajn idojn antaŭ la morto, katon, kiu estas samtempe viktimo kaj ĉasanto, kaj Minjon — infanon, kiu komprenas pli ol multaj plenkreskuloj, kion signifas vere esti bona. La fino profunde emociis min. Alberto fariĝas homo kun nova perspektivo. Li nun scias, ke se li iam konstruos domojn, ili estos por ĉiuj: por homoj, por bestoj, por plantoj, por tiuj, kiujn ni kutime neglektas. Por la vivo mem. Tiu ĉi libro ne estas nur por infanoj, kvankam infanoj certe ĝuos ĝin. Ĝi estas rakonto por ĉiu, kiu iam pripensis, kion vere signifas vivi en harmonio kun la tuta mondo. Mi rekomendas tiun ĉi libron el la tuta koro — ne nur pro ĝia bela skribmaniero, sed ĉar ĝi restas kun ni longe post la lasta frazo, kvazaŭ la milda rigardo de eta muso." (Esu Peranto)
----------